Tjerk en Henny pakken de draad weer op. April 2019 - 2020

Moorea

                           World ARC 2018 - 2019 - 2020  It's Now or Never!

                       

                         Tjerk en Henny gaan de Wereld reis afmaken. 

Wij hebben geweldig nieuws, na alle gezondheid problemen van Tjerk vorig jaar, kregen we in januari het mooie bericht van de arts in Leiden, dat de

behandelingen die Tjerk onderging, volledig geslaagd zijn, we kunnen we weer verder met ons leven.

De spreuk die we hadden tijdens het afscheid nemen bij de Haarlemsche Jachtclub, hebben we weer op gezocht en gaan deze weer toepassen.

De 'Selene' ligt nog steeds in een veilige haven van Tahiti, we hebben de eerder gemaakte regeling dat ons schip op een groot vrachtschip terug zou varen, gecanceld.

We gaan door besloten we al in januari!

We kunnen aansluiten bij een nieuwe groep wereld zeilers die ieder jaar opnieuw door de WARC organisatie begeleid worden.

Deze groep komt op 1 mei aan in Papeete, Tahiti wij maken dan kennis met de nieuwe zeilers.

Wij vertrekken 9 april en zijn na een 24 uur durende vlucht/reis de 10e april gearriveerd. We hebben dan een paar weken de tijd om de Selene weer op te tuigen.

Het avontuur komt steeds dichterbij we passeren en bezoeken sommige van de  mooiste eilanden zoals b.v. Tonga, Fiji, Vanuatu enz. en gaan langzaam richting Australië. (Great Barrière rif)

Wat zullen we weer van alle feestjes, briefings en de andere zeilers genieten maar de schoonheid van de Pasific en de vriendelijke mensen wordt weer een openbaring  je raakt eraan verslaaft.

 

We verklappen natuurlijk niet alles maar voorlopig zijn we de eerste paar maanden zoet, tot aan de volgende blog.

Nu zijn we druk bezig ons voor te bereiden en weer veel te regelen. En vooral weer veel afscheid te nemen van alle die ons dierbaar zijn.

en 2020

Terugkomst op Tahiti, 07-10-2018 6 weken vakantie

                                 Begin oktober 2018  Schiphol - Tahiti

 Bijna is het zover, morgen vertrekken we  naar de "Selene" ons schip dat op ons wacht.

Na een hectische tijd van ruim 7 maanden zijn we heel dankbaar dat we op vakantie naar ons schip de "Selene"kunnen gaan naar. 
Het wordt een lange vlucht van 24 uur met twee tussen stops, één  bij Parijs "Charles de Gaulle" en op de lucht haven van L.A. Los Angeles en landen op Tahiti.

Zes weken is een mooie tijd om vooral te genieten, uit te rusten en van eiland naar eiland te zeilen in dit prachtige gebied.
Wat zijn we stijf en onhandig de eerste week aan boord we lijken wel beginnelingen, maar dat gaat rap beter de Selene ligt er prima bij, zelfs aan de grootte stijger wat heel handig is met op en afstappen.

Voor al de tijd dat ons schip hier ligt, hebben we een oppasser 'Adrian,' trouw gaat hij één keer in de week kijken. Hij verzorgt de landvasten, laat de motor even lopen, lucht het schip kortom houd alles goed in de gaten, daarna stuurt hij een mail wat hij gedaan heeft,
perfect!

Het zeilschip dat schuin tegen over ons ligt heeft nog steeds de bijenkasten op het voor dek staan er hangt een groot boord "Honing te koop" in het Frans, we krijgen een potje om te proeven, aardig.
Het is prachtig weer en we maken het schip weer vaarklaar, tijd om na de boodschappen voor anker te gaan en genieten!!

Zwemmen, snorken en vooral geestelijk ontspannen zijn dat is ons streven, maar na een paar dagen begint het zeilers bloed toch weer te kriebelen en hijsen we de zeilen, op naar de volgende eilanden.
 Beginnen bij Moorea dat maar 10 mijl vanaf Tahiti ligt.

Schitterend met z'n hoge puntige bergen en het welige groen, de eerste diepe baai schuiven door de ingang van het rif naar binnen totdat het ondiep genoeg is om te ankeren (4 meter).

Erg helder water het lijkt of het schip in een heel groot zwembad drijft snorkelen en zwemmen is onze grote hobby de mooie Roggen schuiven langzaam onder ons door,
wij kleuren vanzelf lichtbruin, de vrijheid mooie natuur en vooral de vriendelijke mensen doen ons goed.

100 Mijl is het naar Bora Bora, ook een droom van Tjerk daar nog eens te komen. na wat ankeren bij tussen liggende eilandjes komen we daar aan. Wat een eiland, het is heel klein in een paar uur ben je het eiland rond.
Een hoge puntige rots overheerst het hele eiland je ontkomt er niet aan,  als je door de ingang van het rif vaart kom je in een wel heel grote baai en de kust is weelderig groen erg mooi.
Als je Bora Bora op Google opzoekt lees je de geschiedenis er is heel wat gebeurd hier en de taxi chauffeuse die ons rondrijd weet veel te vertellen.
Jarenlang was het Amerikaanse leger hier gelegerd in de 2e Wereld oorlog, het was een strategisch punt maar geen aanvallen gelukkig. Je snapt dat de soldaten zich verveelden en je raad het al de bevolking vermengde zich.
Nu nog steeds komen veel Amerikaanse toeristen op Bora Bora vakantie houden of wonen er veel in prachtige huizen.

Het is een eldorado van mooie stranden veel speciale kano's waarin roeiers veel onderlinge wedstrijden op zee organiseren, heel apart.
Dit eiland mag je niet missen met o.a. de parelvissers  die hun parels langs de weg en in chiquere winkels verkopen.
Voor ons is dit het verste punt wat we gevaren hebben en gaan langzaam terug naar Tahiti, 6 weken zijn zo om, maar wie weet?!

     

Voordat we terug naar Nederland vliegen hebben we de "Selene" opgeruimd veel voeding aan Adrian gegeven en spullen die we niet meer nodig denken te hebben.
Grootzeil en rol Genua eraf ook de Bimini weggehaald en verder klaar gemaakt zodat het schip volgend jaar op een groot vrachtschip van 'Sevenstar' naar Engeland vervoerd kan worden, dat gebeurd dan in april 2019.
Het vrachtschip gaat maar twee keer per jaar hier vandaan, we zijn blij dat alles goed afgesproken is en laten de "Selene" met vertrouwen achter.

Tahiti - Nederland

Voor alle bloglezers

 Deze blog is een voorlopige afsluiting van de reis tot Tahiti, wij vliegen a.s. Vrijdag met Air Franse naar Nederland vanwege de gezondheid van Tjerk.
Tjerk laat zich in Haarlem behandelen in het Spaarne Gasthuis Schalkwijk.

In het Hospitaal van Papeete, Tahiti heeft hij verschillende onderzoeken ondergaan en blijkt dat er verschillende organen niet goed werken, het advies is om direct de thuisreis te boeken omdat de apparatuur in het Hospitaal niet toereikend is.
Dat hebben we geregeld met behulp van Eurocross en hopen we zondag avond aan te komen op Schiphol.

Tjerk voelt geen pijn en we zijn optimistisch, dat we over 2 a 3 maanden de reis weer kunnen vervolgen, de kans op verbetering is aanwezig.

Het is natuurlijk jammer dat we dit meemaken maar houden de moed erin en  de behulpzame lieve zeilers om ons heen waren hartverwarmend.

We houden jullie allen op de hoogte hoe het verder gaat.

Henny en Tjerk aan boord van de "Selene"

Oversteek Galapagos - French Polynesia, maart - april

Deel 6  Marquesas Islands 2900 mijl.

Zondag 4 maart 2018 vetrekken we naar de eilanden groep van de Markiezen eilanden.
Net voor het laatste eiland waar we langs zeilen zien we veel dolfijnen en 2 walvissen van een kleiner soort, de grote stille Oceaan ligt nu voor ons open, het word de langste afstand die gemaakt moet worden van de hele reis.                  

Santa Maria

Na het eiland gaat de motor aan en na 3 dagen krijg je er wel genoeg van en leer je geduld op brengen, één ding is zeker er komt altijd weer wind.

Woensdag 14 maart                                                                                                                       Vandaag kennen we elkaar 6 jaar en dat moet gevierd worden, eerst slapen we (lekker) uit we rollen alle kanten op in de achter kajuit en praten over de mooie tijd toen we elkaar pas kende, zomaar via een Dating site' zeiler zoekt zeilster om leuke zeiltochtjes mee te maken.  Het klikte gelijk op het eerste gezicht zo van pats boem jou ken ik al jaren wat wil je ook 2 doorgewinterde zeilers. En nu midden op de Pacific Ocean, de Wereld rond nooit kunnen dromen. Its Now or Never en maken vanavond de dans vloer vrij je hoeft alleen maar stil te staan als dat lukt en slingeren we vanzelf de Selene wel door, lekker etentje en naar de Cinema Pacific en hebben de beste plaatsen geresserveerd, chips en een Rumpunch en een mooie film, leuke dag, de Selene vaart met 8 knopen vanzelf door. De tijd scheeld 8 uur met Nederland waar het koud is sneeuw - ijs en de mensen kunnen schaatsen, brrr geef mij maar 30 graden.

De wolken luchten zijn imposand dreigend maar er komt geen wind of regen uit ze lossen zich vanzelf weer op, dat zien we heel veel gebeuren tijdens de reis vooral de dreigende mooie  avondluchten die, na zons ondergang zijn verdwenen zijn in de nacht.

Er is  geen oceaan- deining zals op de Atlantische Oceaan, wel vaak ruwe korte hoge golven die je aan alle kanten door het schip slingeren dus goed uitkijken, de wind waait altijd uit dezelfde richting.                                                                                                                                                                                                                                           Na het afzakken naar het Zuiden gaan we met en mooie bocht stuurboord uit rechtstreeks de goede koers naar ons doel, French Polynesië de eerste eilanden groep die we aandoen zijn de Marquesas eilanden allemaal Frans talig.

 14 maart;   De 'Hydrovane' (zelfstuur inrichting) die achter het schip hangt doet zijn werk uitstekend we hebben lang moeten leren hoe je precies de zeilen en het apparaat moeit instellen zelfs met hoge golven heeft hij geen moeite, we hebben het volste vertrouwen in 'Wonderboy'zoals hij nu genoemd wordt.            De Hydrovane hebben we hard nodig omdat de autopilot regelmatig afslaat, gelukkig hebben we een nieuwe aan boord een vooruit ziende blik van Tjerk het was zelfs zo dat als de auto pilot afsloeg we onderzeil een rondje draaiden en een stukje achteruit voeren, even op de hand korriseren en verder gaan, we gebruiken nu alleen nog maar Wonderboy.

Met ongeveer 24 knopen wind varen we snel 7 -8 speed, we halen  per 24 uur ons nieuwe record 184 mijl!! gemiddeld 7.5 kts per uur, de afstand van de eerste 700 mijl is al overschreden.                       Drie weken duurd de overtocht en heeft de Selene 3300 mijlen afgelegd zien onderweg vliegende vissen en groepen dolfijnen, als ze dicht bij de Selene komen zijn zie je ze heel goed aankomen onderwater wat erg helder en diep is.                                                           Je word je er steeds meer bewust van dat als je zo'n grote reis maakt, zeer veel ervaringen op doet en zien hoe andere mensen op de eilanden leven zo anders dan in Europa hoe makkelijk het leven daar is, de vriendelijkheid, vrolijkheid, eerlijk en lief, de behulpzaamheid onder elkaar van de bevolking en onder de zeilers zoiets moet je meemaken het bestaat nog. Je gezichtsveld word steeds breder.                                                                                           

Het eerste eiland 'Hiva Oa' waar ingeklaard kan worden hebben we links laten liggen omdat bijna alle WARC schepen al in Nuku Hiva liggen, we daar ook kunnen inklaren, dat hoorden we op de SSB radio van het laatste schip de Mad Monky die achter ons voer als laaste.
  Blij dat we eindelijk bij de vloot zijn aangekomen in de adem- benemende Taiohoe bay van het eiland Nuku Hiva. 
 De Selene ligt tevreden achter het anker tussen de anderen schepen van onze zeilvrienden, er wordt gezwaait en gejuigd sommigen komen even langs om een praatje te maken we horen er weer helemaal bij!                                                                                                        
De schipper van de Emely Morgan helpt Tjerk om de auto pilot te installeren de klus is snel geklaard. We kunnen nog niet op onze lauweren rusten er moet van alles gebeuren maar voelen wel dat we hoognodig moeten uitrusten van de lange tochten. Vooronder leegmaken zodat we daar weer kunnen slapen, boodschappen vers hoognodig, water en diesel innemen enz.enz. vooral schrikken we van de aangroei op en rond de waterlijn van het schip vreselijk een baard van hier tot Tokio erg vies is de Selene. Maar eerst inklaren de volgende dag gelijk met de Familie v.d. Mad Monky die inmiddels ook achter anker ligt.
De mensen spreken voornamelijk Frans maar onze inklaring man Kevin Engels en meer talen, het is een boom van een vent goedlachs, serieeus en flink getatoeeerd dat zijn de meeste inwoners hier, een traditie,
. Kevin is van alle markten thuis een echte regelaar lost op wat hij op kan lossen hij weet werkelijk overal raad op, houdt in zijn kleine winkeltje kantoor, verkoopt spulletjes, vult butagas, zijn vrouw Susana beheerd de Laundry, hebben een soort van taxi bedrijfje vaak hoef je ook niets te betalen en...zo eerlijk als goud. Niemand van de eiland bewoners bedonderd je en zijn aardig dit maak je zelden mee ja wij nuen zijn er verbaast van.
Dinsdag 27 maart,  Ik krijg een uitnodiging van de Tintomara dat Cathrin een koffie ochtend geregeld heeft voor alle vrouwen die daar zin in hebben zich te melden lijkt mij erg leuk en nuttig je leerd elkaar weer wat beter kennen dus geef ik mij op, morgenochtend halen ze mij op met de Dingy om 10:uur.
De volgende dag met de Dingy is de bijboot naar de wal daar moet je een eng trappetje op om op de wal te kruipen, de open autovan's staan klaar via Kevin geregeld de vriendelijke chauffeurs brengen ons naar een mooi Hotel Restaurand waar buiten op een groot terras 22  zeil vrouwen plaats kunnen nemen. Het wordt een erg gezellige ochend en lunch via kring gesprekken leren we elkaar een stuk beter kennen en lachen veel, tevreden gaan we weer terug met de Van's die ons bij de haven afzet we hoefden niets te betalen! ze hebben het met plezier gedaan. Gelijk al na een half uur begindhet volgende feestje, spontaan hebben bewoners een kleurig marktje met de heerlijkste proeverijen neergezet al het fruit groeit hier aan de bomen en mag iedereen het zelf ook plukken zoals Mango's, kokosnoten,bananen,en ander tropisch fruit het sfeertje is geweldig  de vrolijke muziek doet ook mee.
foto's                    
                                                                                                                                  Maar eerst wordt er gedanst, de held haftige krijgers, mannen en vrouwen  gaan een spetterende opzwepende show geven wel warn 35 gr.
foto's
Het wordt een gezellige middag maar het feest is nog niet afgelopen, vanavond om 1900 uur Dinée en prijsuitreiking van de afgelopen oversteek, alles prima in orde zelfs wij worden nog op het podium geroepen en gefeliciteerd, Stefano de leider van het Yellow Team tegen ons 'eerst waren we jullie verloren maar nu hebben we jullie gelukkig weer terug een luid geklag en geroep van de zeilers.
30 maart '18                                                                                                        Tjerk's verjaardag Peter en Anissa uitgenodigt voor het happy hour, een kado van mijn 2 vriendinnen uit Haarlem met een leuke kaart, toch weer een beetje feest. Het is grappig al jaren vieren we onze verjaardagen op een andere plek op de wereld er staat niet vast waar bijzonder, ik vind dat leuk.
Volgende dag  Tjerk heeft een vreemd verschijnsel, hij voelt zich goed maar zijn voeten en benen worden heel snel dik en blijven zo, ook zijn buik/maag worden steeds dikker en keihard er klopt iets niet, hij denkt dat het wel weer overgaat maar ik wordt toch wel ongerust ook ziet hij er in zijn gezicht niet goed uit.                             De volgende dag zijn we naar een baai verderop gevaren waar ook de Calisto van Peter en Anissa die de volgende dag aankomen. Met z'n vieren met de dingy naar de wal het is prachtig hier in de Onutu bay, bij een oude picknik tafel genieten we van het uitzicht tot Peter vraagt hoe het met mij en Tjerk gaat, ik zei toen met Tjerk vind ik het niet goed gaan, Tjerk verteld zijn probleem en Peter medisch geschoold brengt het balletje aant rollen. We gaan direct terug naar de vorige haven en street on naar het kleine Hospitaal dat vlak bij de haven staat, hij neemt het heft in handen en ik ben daar erg blij om.
Peter is Amerikaan en spreekt zoveel beter dan wij Engels dat komt in het Hospitaal goed van pas, foto's gemaakt onderzocht maar de juiste oorzaak weten ze niet en worden door de arts doorgestuurd naar Papeete op Tahiti, de Selene kan hier niet blijven liggen er is geen haven, Tjerk blijft een nacht in het Hospitaaltje. De volgende dag hebben we toestemming van de arts om met eigen schip naar Papeete te varen waar een goede haven is en een groot Hospitaal met modernere instrumenten.
Peter en Anisa zijn echte vrienden en regelen zoveel mogelijk voor ons, zo behulpzaam.                                                                                                              Woensdag vertrekken we na eerst diesel getankt te hebben en wat boodschappen met Kevin de havenmeester gedaan. Aan boord klaar voor de reis gemaake en vertrekken zo snel mogelijk naar het Hospitaal in Papeete, we doen er 6 dagen over.
Het is nog een heel eind 750 mijl, we moeten tussen de eilanden groep Tuamtu doorvaren waar veel Atol's zijn maar de afstand tussen de eilanden is ruim genoeg, Peter en Anissa varen later achter ons aan en hebben we om 10:00 uur en 18:00 uur contact met elkaar, een goed gevoel.                                                                          We schieten goed op alles motoren, heel weinig wind zo kunnen we uitrusten.                                                                                                          Zondag 8 april,  Varen tussen de Atollen door en de afstanden daartussen is erg groot dus dat valt reuze mee.
Met Tjerk gaat het hetzelfde en voelt hij zich goed nergens pijn.       10 april  10:30 Tahiti in zicht een hoog en groen eiland waar we om 14:30 afmeren inde haven van Papeete.
De volgende ochtend al vroeg met een taxi naar het grootte "Samu" Hostpital weworden afgezet bij de eerste hulp.                                  Twee en halve dag blijft Tjerk hier en wordt uitstekend behandeld en ondergaat scans en andere onderzoeken. Het blijkt dat en is zeer goed te zien Tjerk erg veel vocht in zijn buik en benen opgeslagen heeft omdat zijn lever niet goed functioneerd enz. enz.
Donderdag ligt hij op een kamer alleen en wordt er 4 liter vocht verwijderd, de rest moet met medicijnen verdwijnen daar komt het op neer. De volgende dag 12 april wordt hij ontslagen en is erg blij weer op zijn scheepje te zijn en met de zekerheid dat we weer verder met de reis kunnen, wel even rustig aan natuurlijk. Tjerk is 7 kilo afgevallen in één dag een wel heel snelle afslankkuur! Hij moet nog twee keer voor controlle terugkomen.
In de haven ligt alleen 'Le Aum" een Portugees schip die ook bij de WARC groep hoord en heel belangstellend en aardig zijn. De anderen komen volgende weer hier binnen lopen.
Voorlopig weer even genoeg verteld en waar we ook blij om zijn is de vele belangstelling van Haarlemsche Jachtclubleden inclusief mijn shantykoor, zij varen werkelijk in gedachten met ons mee. Ook familie, vriendinnen en vrienden reageerden en zullen zeker blij zijn zat we weer verder gaan met deze prachtige unieke reis.
WE GAAN DOOR, IT'S NOW OR NEVER!

Tjerk en Henny aan boord van s/y Selene



        

Deel 5 GALAPAGOS eilanden 21 februari 2018

Na een flink oponthoud in Panama is het zover, de nieuwe stag is bevestigd en kunnen we jullie verder meenemen richting de Galapagos Eilanden.

Het weer erg mooi zo varen we tevreden de Pacific op en houden de hele tocht dag en nacht een uitstekende Passaatwind , de rust doet ons goed we zaten er toch wel over in dat we zover achter kwamen bij de WARC, sommigen begonnen te denken dat we stopten maar dan kennen ze ons nog niet goed.

Door de golfstroom mee alle zeilen wijd, uit doen we over de afstand van ruim 900 mijl 5 dagen en dat is snel.  We zien geen schip meer en kunnen rustig slapen op naar de Evenaar ook een grote wens die we hebben.

Zondag 25 Februari
Om 11:35 uur de Evenaar gepasseerd een apart gevoel terwijl je alleen maar water ziet, nu nog maar 100 mijl zeilen tot aan de Galapagos.
De fles Champ. opengetrokken en wachten op Nep-tunis, wij bevinden ons nu op het Zuidelijk halfrond! We kunnen rustig aandoen we gaan vanzelf al 3.5 knoop snelheid door de golfstroom die ons meehelpt.
We hebben al dagen een "Redfoot Bobby aan boord dat is een bijzonder soort Pelikaan komen we later achter erg leuk om naar te kijken en helemaal niet schuw, heeft een licht blauwe snavel, rode poten en rood aan t begin van de snavel. Op de Galapagos zie je meestal "Blauwfoot Bobby's Vlak voor de ankerbaai vliegt hij weg, het regent hard.

Maandag + dinsdag   In San Cristobal moeten we wachten op de autoriteiten die ons schip keuren erg streng hier
heel veel mag niet vooral het onderwaterschip moet schoon zijn.
Na 7 mensen aan boord die allemaal een andere taak hebben is het alleen een kwestie van papieren invullen.
De duiker controleert het onderwaterschip en vind toch een paar enge schelp diertjes die hier niet mogen zijn, we moeten 2 duikers inhuren om deze te verwijderen, dat gebeurd in de nacht, een beetje illegaal je moet eigenlijk 40 mijl buitengaats, wij gaan maar 15 mijl.
Volgende dag goedgekeurd om op de Galapagos te mogen blijven.


Ook hebben wij woensdag de WorldARC familie opgezocht met een kleine Ferry volgepropt met passagiers ongeveer 2 uur racen naar Santa Cruz, want dat deed de schipper, 20 knoop snelheid je hebt het gevoel dat opstijgt.
Het is voor ons een heel speciaal gevoel om alle WARC schepen achter anker te zien liggen, de eerste die we zien is Jaap die zijn 2 duimen omhoog steekt ook veel anderen komen we die ochtend tegen we zijn ontvangen alsof we weer in de familie terug zijn en dat zijn we ook.
Het Yellow Team omarmd ons ook en brengt ons weer van alles op de hoogte, we mogen mee om de start van de schepen die nu vertrekken naar de Marquesas Eilanden, en wij horen er weer bij!!!
Dat is erg leuk om het zo eens mee te maken, om 12:00 is de start en hebben ze allemaal uitgezwaaid, later zijn we met de race boot weer teruggegaan.

Vrijdags doen we de Kicker tour en snorkelen bij een grote hoge rots in zee dit was het mooiste van de tour verder werd je belazerd en moesten er veel te veel geld voor betalen.

Om 16:00 uur als we terug zijn van de tour vertrekken we meteen naar Santa Cruz om daar te foerageren en te internetten.

Zaterdag 3 maart,  Nu zit ik hier met mijn laptop in een internet café het verhaal gaat prima
maar de foto's uploaden werkt niet dat betekent dat de Wi-Fi niet sterk genoeg is, en ik heb zulke leuke foto's het is weer even balen. Ga verder opzoek naar een Hotel daar heb je ook kans op goede verbinding.
En anders krijgen mijn bloglezers alleen dit verslag en later de foto's, jammer

Maandag 5 maart vertrekken we om de 3000 mijl te zeilen naar de Marquesas eilanden.

 

5e deel PANAMA CHANEL 1 februari '18

Door het Panama Chanel 1 februari 2018

Shelter Bay Marina  Panama

Na  de laatste boodschappen incl. vers stokbrood krijgen we op 1 februari, een laatste uitleg van Andy (Yellow) Team, over de lijnen en kabel touwen die in de sluis gebruikt worden.
Met de 2 grote ronde stoot willen en de kabel touwen over de schouders lopen we met z'n drieën terug naar de Selene, Faas onze nieuwe hulp die gisteren op de steiger kwam vragen of wij zijn hulp konden gebruiken. We zagen en voelden na een kort gesprekje dat het met Faas klikte en besluiten hem door het kanaal mee te nemen, daar krijgen wij geen spijt van.
Een fantastische knul en geboren zeiler en avonturier, heeft 3 maanden vrij van zijn werk genomen en is al zeilend en liftend  op diversen schepen tot de Schelter Bay Marina gekomen,
weet van aanpakken en is erg sociaal en vrolijk niets is hem te veel.

Half 3 vertrekken we eindelijk in konvooi met 9 zeilboten richting sluis waar onderweg op ieder schip een 'Advisor" opstapt, deze man begeleid ons door het P.C en moeten wij zijn instructies stipt opvolgen.  De zonnepanelen en luiken hebben we afgedekt omdat de "Line Handlers" in de sluis twee lijntje met verzwaring (apen vuistjes) naar je boot gooien, één voor en één voor achter, deze bevestigt Tjerk en Faas aan het groene dikke kabel touw dus zijn zij de 3e en 4e Line Handlers.
Zo worden 3 x 3 schepen eerst aan elkaar gebonden en is het de bedoeling dat ze per 3 in het midden van de sluis blijven, nu is de  er groot en met af en toe een beetje bijsturen worden we de eerste 3 trapsluizen doorgetrokken.

Dat duurt ong. 2/ 1/2 uur. en kijken ons ogen uit, wat een gigantische sluizen complex.     

Een uur voor donker is het eerste deel klaar 3 trap sluizen gedaan en varen eruit en maken los van elkaar. Varen via de Chagres River een groot meer op waar de Tintamara ons middelste schip afmeert, wij ertegen aan en ons derde schip de Cristina een ander plekje vind. ondertussen zijn alle Advisors naar huis en komen morgenochtend 06:00 uur weer terug voor de laatste 3 trapsluizen. 
Het is streng verboden om in dit meer te zwemmen er komen veel krokodillen voor dus dat laten we wel uit ons hooft!

Op 2 februari gaat het lekker vlot en is het hetzelfde verhaal als gisteren en is het ons meegevallen, ging erg goed.
De advisor was ook tevreden en is direct na de sluis afgestapt

Stefano van het Yellow Team                  Nieuwe sluis voor de grootste schepen

Free 1!!! Hier onder het treintje waar de grote schepen mee door het kanaal getrokken worden.

Zo komt er een eind aan het Panama Chanel en voelen ons zo vrij als een vogel als we eruit varen. De grote indrukwekkende Stad Panama komt ons tegemoet 

 

    

Tot zover mijn verhaal over het Panama Chanel

We hebben met moeite va Faas afscheid genomen die nog een paar dagen bij ons bleef en allerlei klusjes gedaan heeft.       

WIJ GAAN SAMEN WEER VERDER, PRIMA.

Laatste bericht, 

Onderweg naar de eerste Pacific eilanden groep 'Las Perlas' komen we er achter dat onze onderwand stag links te ver stuk is om er verder mee te gaan, we hebben onderweg wel geprobeerd een nieuwe te krijgen maar dat lukte nergens.

Wel konden we een nieuwe bestellen in Shelter Bay Marina en als het goed is komt deze vandaag hier in de Molito Marina Panama aan, we zijn dus terug gegaan, het was maar 36 mijl terug naar Panama.

De andere WARCers zijn inmiddels op de Galapagos, als de klus geklaard is gaan we zo snel mogelijk achter ze aan, opgeven staat niet in ons woorden boek!

Scheeps groet van Henny en Tjerk

Deel 4 Op weg naar het Panama kanaal 30 januari 2018

   Colombia - Panama eind januari 2018

SHELTER Bay Marina, de laatste haven aan de Atlantic Ocean vlak bij het Panama Channel.

Op deze foto zie je ons vanaf de Atlantic Ocean tussen de pieren naar binnen varen, het zwarte schip zijn wij, alle andere schepen zijn grote tankers die liggen te wachten voor dat ze het Panama Chanel in mogen. Wij varen door langs de rechter pier naar de Jacht haven.

Prima plek gekregen tussen alle andere WARCers, de volgende dag gaan we met de bussen naar een bijzondere plek, een authentiek Indianen dorp.
Na een flinke rit, zo zien we al wat van het grote land Panama dat uit 20 provincies bestaat,
stappen we uit om over te stappen in grote houten prauwen, van boomstammen gemaakt en vertrekken wij met zwemvest en hoed op naar het dorp.    

   

Voor en achterop de prauw staat een grote indiaan in minimale kleding alleen een kleurig lenden doekje, door middel van een buiten boord motor(die hebben ze wel) scheuren we de mooie rivier over. Nu weten we ook waarom we een "spray' hoed  mee moesten nemen, voor het buis water en een flinke regen bui verschuilen we ons achter de hoed en het zwem vest, behoorlijk nat komen we op de plaats van bestemming.
Daar worden we met muziek ontvangen en welkom geheten, we hoorden dat er heel veel indianen stammen leven in Panama en vooral in beschermde natuurgebieden wonen. de grotere kinderen hebben de mogelijkheid om verder te studeren en dat zal veel veranderen 

bij de indianen. wij hebben die dag een klein idee gekregen hoe zo'n gemeenschap leeft en we zijn verwent met een maaltijd, hapjes en veel fruit, ter afsluiting wordt er muziek gemaakt met zang en dans door de indianen vrouwen, als slot ook de jonge meisjes.
Na de groepfoto worden we weer terug naar de bussen gebracht, een indruk wekkende dag.

 

Einde blog